#22 Stephen King - "To"

Autor : Stephen King

Tytuł : "TO"

Tytuł oryginału : "IT" 
Tłumaczenie: Robert P. Lipski

Wydawnictwo: Albatros

Ilość stron:1104

Gatunek: horror

"Dzieckiem nie przestawało się być być w jednej chwili przy wtórze huku, jak gdyby pękł balon. Dzieciństwo wyciekało z ciebie jak powietrze z dziurawej opony. A któregoś dnia spoglądałeś w lustro i patrzył z niego na ciebie dorosły."

Derry, małe miasteczko w stanie Maine. Ledwo zauważalne przez resztę świata, mimo zdarzeń, które mają tam miejsce. Należy bowiem wspomnieć, że od dłuższego czasu w tej mieścinie dochodzi do makabrycznych zbrodni. A ofiarami są głównie bezbronne dzieci. Jak się okazuje w kanałach zalęgło się TO i tylko dzieci są w stanie z TYM walczyć. Grupce siedmiorga przyjaciół udaje się przegonić zło, ale po dwudziestu kilku latach TO ponownie wypełza z otchłani kanałów i dopuszcza się kolejnych zbrodni. Czy złożona w dzieciństwie obietnica, pomoże teraz już dorosłym ludziom w ponownej walce ?

"Czy się unoszą? O tak. One pławią się w powietrzu."

 Od dzieciństwa ku dorosłości-bohaterowie 

Autor postanowił przedstawić nam powieść mrożącą krew w żyłach, której głównymi bohaterami są małe dzieci i to one odgrywają tu najważniejszą role. Są to osoby z których każda ma swoją niepowtarzalną historię i prywatne życie. Rzeczą, która ich łączy jest fakt, że nie są popularni, a ich krąg zamyka się na liczbie 7.  Świat dzieciństwa, został przedstawiony w taki sposób, że momentami czuje się jakbyśmy cofali się do czasów w których większą część naszego życia spędzaliśmy na dworze.  
W tej historii to właśnie dzieciństwo jest największym atutem i zarazem przekleństwem. TO, nie jest strasznym standardowym potworem w cielesnej postaci. Na ogół przybiera ciało mrocznego klauna Pennywis'a, ale gdy dochodzi do indywidualnych starć z młodymi bohaterami, przebiegłe zło potrafi wniknąć do umysłu swojego przeciwnika, przejrzeć jego najgorsze strachy i przybrać ich formę. 
Jednak to właśnie dzięki dziecięcej wierze w pokonanie zła, zawziętości oraz jedności grupce przyjaciół udaje się wygrać bitwę.Czując jednak gdzieś w głębi, że wojna jeszcze przed nimi.

Zmierzając ku dorosłości, szóstka z siódemki "Klubu Frajerów" opuszcza rodzinne miasto wkraczając w prywatne życie, z dnia na dzień zapominając o strasznych zdarzeniach. Bardzo spodobał mi się pomysł autora na amnezje. Dzięki temu zabiegowi King nie odkrywa nam na samym początku wszystkich kart powieści, ale wprowadza nas w nią małymi kroczkami, przeplatając teraźniejsze dorosłe życie z powoli odzyskiwanymi wspomnieniami z dzieciństwa.

"Może, pomyślał, nie ma czegoś takiego jak dobrzy i źli przyjaciele. Może są po prostu tylko przyjaciele, ludzie, którzy będą przy tobie, kiedy ci coś dolega, i pomogą ci, byś nie czuł się zbyt samotny. Może to ludzie, dla których warto przeżywać strach, mieć nadzieję... i żyć. Być może są to ludzie, za których warto umrzeć, kiedy trzeba. Nie ma dobrych przyjaciół. Nie ma złych przyjaciół. Są jedynie ludzie, których pragniesz i z którymi chciałbyś być - ludzie, którzy mają swoje miejsca w twoim sercu."

Derry-całe zło świata w jednym miejscu

Poznając to małe miasteczko już od początku spostrzegamy, że nie mamy do czynienia ze zwykłym miejscem. Zło wylewa się tutaj z każdej strony, już od najdawniejszych czasów.  Odnajdziemy je w mrocznym klaunie, ale i w niektórych mieszkańcach którzy są źli do szpiku kości. W tak małym miasteczku spotkamy się z rasizmem, przemocą domową, prześladowaniem szkolnym czy zimną obojętnością.
Muszę pochylić czoła dla Stephen'a King'a za świat, który tu wykreował i dopracował biorąc pod uwagę każde najmniejsze szczegóły. 

"Nie leczony rak powoduje nieuchronnie śmierć, a Derry nie umarło, wręcz przeciwnie – zaczęło się rozwijać na swój cichy, nie rzucający się w oczy sposób. To po prostu nieźle prosperujące małe miasto, w niespecjalnie mocno zaludnionym stanie, gdzie nieprzyjemne rzeczy zdarzają się nazbyt często… i gdzie mniej więcej co ćwierć wieku następuje eskalacja zbrodni i okrucieństwa."

TO-potwór o wielu twarzach 

Doceniam autora za to, że nie ograniczył się w jednej potwornej postaci, ale stworzył zło, które jak sądzę nie przestraszyło by tylko dzieci, ale i również dorosłych. Nie wyobrażam sobie stanąć twarzą w twarz ze swoim największym lękiem nie mówiąc już o przeciwstawieniu się mu. Dodatkowo jest to postać, która oprócz śmiercią karmi się samym strachem i napawa nim.

"Facet przebiera się w strój klowna i zabija dzieciaki. Nie wiem, czemu miałby to robić, ale z wariatami tak to już jest, no nie?"

Podsumowując, książka pochłonęła mnie od samego początku. Od pierwszych stron autor potrafi wciągnąć czytelnika i nie wypuścić aż do ostatnich stron, a trzeba przyznać, że tu mamy ich naprawdę sporo. Znając już troszkę styl pisania tego autora, spodziewałam się, że ilość stron bierze się w dużej mierze z rozległych opisów czy wtrąceń i tym razem będąc na to przygotowana nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie, wprowadzało mnie to w życie mieszkańców i ich historię. 

Fabuła dopracowana w 100%, nie brakuje jej zupełnie nic. Oryginalny pomysł na osadzenie dzieci i ich beztroskiego świata w brutalnej walce.  Zło wykreowane na paskudną krwiożerczą postać. Prawie wszystko na plus.

Piszę prawię, ponieważ w ostatniej części książki wystąpiła scena na którą nie byłam przygotowana, której się nie spodziewałam i która wprowadziła mnie w niemałe zakłopotanie. Nie będę Wam pisać o co konkretnie chodzi, ponieważ byłby to dla Was spojler, a nie chcę takowych zamieszczać. Ale nie rozumiem dlaczego autor wymyślił taką scenę, bez wątpienia można było ją zastąpić czymś innym, przyjemniejszym.

Nie mniej polecam tę pozycję, tym którzy gustują w takich grubaskach i cenią twórczość King'a. 

"Z tego, co wiem, koszmar, który nie miał się zakończyć przez całe dwadzieścia osiem lat (jeżeli w ogóle się skończył), zaczął się od małej łódki zrobionej z gazety i puszczonej w rynsztoku."

 

#1 question

W jakiej postaci To okazałby się Wam ? :D